JUBILEUM EDITIE - De man die nooit meer komen zou

Een klein verhaal in de `Jubileum editie - Een handje vol anekdotes". Niet één om te lachen, geen heel lang verhaal. Nee, dit is waargebeurd, ergens in de zomer van 2017 als ik het mij goed herinner. 

Tussen alle vaste klanten had ik ook veel gasten van het park.  'Vroeger' - dat ik net begon in 2013-,   was het nog heel anders op De Krim.   Zo waren er vaste gasten die al generaties  lang op de camping kwamen.   Sommige van hen meldde zich in maart  bij ons,   even 'hoi zeggen'   en vertellen dat zij het voorseizoen weer aanwezig waren.   Sommige kwamen drie weken achtereen in hun caravantje in de zomervakantie.   En een deel werd vaste klant omdat zij  iedere schoolvakantie  in hun huisje verbleven  en zich moeiteloos op lieten gaan tussen de Texelaars. 

Ik kan hem niet helemaal meer voor mij halen, maar hij was een man van een jaar of halverwege de vijftig. Slank en gezellig. Hij kwam al enige tijd als 'tijdelijke vaste klant'  elke twee weken om zijn hoofd te 'tonderen' (tondeuse).

Op een dag voelde zijn energie anders, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Toen ik vroeg hoe het met hem ging en of hij nog wat leuks zou gaan doen, bleef het eventjes stil.  Hij vertelde me dat hij net gehoord had dat hij ongeneeslijk ziek was   en dat het leven nog een kwestie van maanden zou zijn.   Ik schrok. Dit was níet het antwoord wat ik verwacht had bij zo een opgewekte, levendige man. Een puur gesprek volgde, hij ging daarna weer naar zijn fijne plekje op de camping en ik vervolgde mijn werkdag. 

Het verhaal knaagde aan me, logisch ook. In de weken die daarop volgde, kwam hij zoals altijd voor 'een lekker kort koppie'. En we probeerde onze gesprekken van 'daarvoor' weer op te pakken. Soms was er ruimte voor zijn verhaal, en ook voor vragen. Deze situaties wakkeren een sluimerend proces aan waarin je leert omgaan met klanten in alle soorten en maten, met alle levensfases waarin zij zich bevinden. Leven en dood. 

"Hij" stond voor 'morgen' in de agenda, 14.00 uur.  "De heer - tondeuse: 15 minuten".    Ondertussen ging de telefoon en ik snelde er naartoe.

"Hoi Amber,     ik heb morgen een afspraak bij je,    maar ik vertrek vandaag al naar huis.   Het is sneller gegaan dan verwacht en ik ga  vanavond beginnen aan mijn laatste reis."   zei een stem aan de telefoon.   Ik voelde een rilling door heel mijn lijf gaan en moest éven zoeken naar de woorden. Want wát zeg je tegen iemand die vanavond aan zijn laatste reis begint? 

Hij verbrak de stilte en bedankte mij nog voor de goede zorgen, het feit dat ik altijd tijd maakte voor hem.    "Ja tuurlijk, graag gedaan." zei ik. "Bedankt voor je vertrouwen en de mooie gesprekken"  kon ik nog uitbrengen. 

Hij vertelde klaar te zijn voor een laatste dag met familie en we sloten af. "Het ga je goed" zei hij. "Een goede en mooie reis", sloot ik af. 

Intussen moest ik nog 1/4e deel van iemands haar inzetten met verf, dus veel tijd om het gesprek te laten bezinken was er niet (en dat is best heel gek)

De volgende dag leek de tijd te kruipen. 9.30 10.00.. 10.30  11.00..  en toen.. 14.00 uur:  Een lege plek in de agenda.   Niet opgevuld, maar dicht gelaten. Geen naam,   maar eventjes stilte.   

Een brok in mijn keel en een kleine traan over mijn wangen.   Een grote leegte voor een familie en vrienden  wat ik maar in het klein zag, door een lege stoel.   En wat hij mij leerde?   Alle antwoorden in moeilijke, niet alledaagse gesprekken zijn oké. Dit verhaal was voor mij het begin van een nieuw stukje 'levenservaring'.